|
1. Η αληθής έννοια των διατάξεων των άρθρων 22 και 23 του αναγκαστικού νόμου [Ν] 1539/1938, ως νυν ισχύουν, είναι ότι αυτές εφαρμόζονται και επί κτημάτων ανηκόντων εις την δημόσια περιουσίαν του Κράτους (κοινοχρήστων χώρων αιγιαλού, παραλίας, οδών κ.λ.π.).
2. Η παράγραφος 1 του άρθρου 23 του αναγκαστικού νόμου [Ν] 1539/1938 αντικαθίστανται ως ακολούθως:
{1. Ο αυτογνωμόνως επιλαμβανόμενος οιουδήποτε δημοσίου κτήματος, ευρισκομένου αναμφισβήτητα υπό την κατοχήν του Δημοσίου, τιμωρείται, διωκόμενος αυτεπαγγέλτως, δια φυλακίσεως τουλάχιστον 6 μηνών, ης δεν συγχωρείται η μετατροπή, και δια χρηματικής ποινής, τουλάχιστον, 100.000 δραχμών.}
3. Το πρώτον εδάφιον της παραγράφου 2 του άρθρου 24 του αναγκαστικού νόμου 2344/1940 αντικαθίσταται ως ακολούθως:
{2. Ο άνευ αδείας ή καθ' υπέρβαση ταύτης ή και ο δυνάμει αδείας, κατά παράβασιν των διατάξεων του παρόντος Νόμου εκδιδομένης, επιφέρων επί του αιγιαλού ή της παραλίας, ή λοιπών χώρων οιανδήποτε μεταβολή δια κατασκευής ή τροποποιήσεως ή καταστροφής των έργων ή του εδάφους δια λήψεως χώματος, λίθων ή άμμου ή άλλως πως, αδιάφορο αν εκ τούτου επήλθε ή μη ζημία εις την παραλία, αιγιαλό ή λοιπούς χώρους, τιμωρείται, διωκόμενος και αυτεπαγγέλτως, δια φυλακίσεως τουλάχιστον 6 μηνών, ης δεν συγχωρείται και η μετατροπή και δια χρηματικής ποινής τουλάχιστον 100.000 δραχμών.}