Συνδεθείτε στην Υπηρεσία Νομοσκόπιο Είσοδος στην υπηρεσία Νομοσκόπιο.     Χρήστης Κωδικός   Υπενθύμιση στοιχείων λογαριασμού       Νέοι χρήστες Εάν είστε νέος χρήστης, θα πρέπει να δημιουργήσετε ένα ΔΩΡΕΑΝ λογαριασμό προκειμένου να φύγει το παράθυρο αυτό και να αποκτήσετε πλήρη πρόσβαση στην υπηρεσία Νομοσκόπιο. Δημιουργία νέου λογαριασμού

Αριθμός 221/2001

 

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Γ' Πολιτικό Τμήμα

 

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Θεόδωρο Τόλια, Αντιπρόεδρο, Γρηγόριο Φιλιππάτο, Θεόδωρο Μπάκα, Γεράσιμο Φρούντζο και Ελευθέριο Τσακόπουλο, Αρεοπαγίτες.

 

ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του την 06-12-2000, με την παρουσία και της γραμματέως Ελένης Τζιώτη, για να δικάσει μεταξύ:

 

Των αναιρεσειόντων: 1) Φ. Δ., 2) Ε. θυγατέρα Φ. Δ. και 3) Ο. σύζυγος Λ. Κ., κατοίκων Χαλανδρίου Αττικής, εκπροσωπήθηκαν δια του πληρεξουσίου τους δικηγόρου Χ. - Φ. Π.

 

Της αναιρεσίβλητης: Γ. σύζυγος Σ. Δ., κατοίκου Ζαχάρως Ηλείας, η οποία εκπροσωπήθηκε δια του πληρεξουσίου της δικηγόρου Γ. Φ.

 

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 30-04-1996 αγωγή της ήδη αναιρεσίβλητης και την από 10-07-1997 αγωγή των ήδη αναιρεσειόντων που κατατέθηκαν στο Ειρηνοδικείο Αρήνης. Εκδόθηκαν οι 7 και 8/1999 οριστικές αποφάσεις του ιδίου δικαστηρίου, επί των οποίων ασκήθηκαν εφέσεις που συνεκδικάσθηκαν και εκδόθηκε η με αριθμό 40/2000 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ηλείας. Την αναίρεση της τελευταίας εφετειακής αποφάσεως ζητούν οι αναιρεσείοντες με την από 15-05-2000 αίτησή τους.

 

Κατά τη συζήτηση της αιτήσεως αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν, όπως σημειώνεται πιο πάνω, ο εισηγητής Αρεοπαγίτης Θεόδωρος Μπάκας, ανάγνωσε την από 20-11-2000 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της αιτήσεως

 

Ο πληρεξούσιος των αναιρεσειόντων ζήτησε την παραδοχή της αιτήσεως, ο πληρεξούσιος της αναιρεσίβλητης την απόρριψή της και καθένας την καταδίκη της αντιδίκου πλευράς στη δικαστική δαπάνη.

 

Σκέφτηκε σύμφωνα με το νόμο

 

Επειδή, κατά την διάταξη του άρθρου 955 παράγραφοι 1 και 2 του Αστικού Κώδικα, πράγματα που έχουν συνδεθεί με το έδαφος για παροδικό μόνο σκοπό δεν θεωρούνται συστατικά του ακινήτου. Το ίδιο ισχύει και για τα οικοδομήματα ή κτίσματα γενικώς που ανεγέρθηκαν σε ξένο ακίνητο από αυτόν που έχει εμπράγματο δικαίωμα πάνω σε αυτό για την άσκηση του δικαιώματός του. Κατά την έννοια της διατάξεως αυτής δεν είναι συστατικά του ακινήτου τα οικοδομήματα και γενικώς κτίσματα που κατασκεύασε ο εμπράγματος δικαιούχος στο ξένο ακίνητο για την άσκηση του δικαιώματός του, όπως αυτό της πραγματικής δουλείας διόδου. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το ως εφετείο δικάσαν Πολυμελές

 

Πρωτοδικείο δέχθηκε ανελέγκτως ως αποδειχθέντα, μεταξύ άλλων, και τα ακόλουθα: Οι αναιρεσείοντες είναι συγκύριοι ενός ακινήτου (οικοπέδου μετά της εντός αυτού οικίας), που ευρίσκεται εντός της πόλεως Ζαχάρως, η δε αναιρεσίβλητη είναι κυρία ομόρου ακινήτου (οικοπέδου μετά της εντός αυτού διώροφης οικίας). Στην ανατολική πλευρά της οικίας αυτής των αναιρεσειόντων εντός του οικοπέδου της και σε επαφή με τον ανατολικό τοίχο αυτής, υπάρχει τσιμεντένια σκάλα μήκους 6.50 m και πλάτους 1 m, η οποία στηρίζεται σε σταθερή τσιμεντένια βάση ύψους 1,20 m και μήκους 2,40 m. Η σκάλα αυτή, που οδηγεί στην βεράντα και την οικία της αναιρεσίβλητου, κατασκευάσθηκε από την αρχή, μαζί με την οικία της αναιρεσίβλητου, για να εξυπηρετεί τις ανάγκες της, διότι έχει αυτή αποκτήσει, με το 6124/1961 προικοσυμβόλαιο του συμβολαιογράφου Αρήνης Ιωάννου Αλεξανδροπούλου, νομίμως μεταγεγραμμένου, δικαίωμα χρήσεως μιας μικρής χαμοκέλας, που ευρίσκεται νοτίως της οικίας των αναιρεσειόντων, ως και δικαίωμα δουλείας διόδου, μέσα στο οικόπεδο των τελευταίων, προκειμένου να μεταβαίνει από την ανωτέρω οικία της στην χαμοκέλα αυτή. Και ότι η σκάλα αυτή αποτελεί συστατικό του κυρίου πράγματος, εν προκειμένω της οικείας της αναιρεσίβλητου και ως συστατικό παρακολουθεί την τύχη του κυρίου πράγματος (ήτοι της οικίας της). Με την τελευταία αυτή κρίση του το ως εφετείο δικάσαν Πολυμελές Πρωτοδικείο ναι μεν ερμήνευσε εσφαλμένως την προδιαληφθείσα διάταξη του άρθρου 955 παράγραφος 2 του Αστικού Κώδικα, πλην τούτο δεν έχει επιρροή στις ανωτέρω παραδοχές της προσβαλλόμενης αποφάσεώς του, και συνεπώς ο αντίθετος πρώτος λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο οι αναιρεσείοντες προσάπτουν στην προσβαλλόμενη απόφαση πλημμέλεια από το άρθρο 560 αριθμός 1 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος.

 

Επειδή, κατά το άρθρο 25 παράγραφος 1 του νόμου 1577/1985 (Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός):

 

{απαγορεύεται η σύσταση δουλειών, οι οποίες συνεπάγονται περιορισμό της δυνατότητας ανέγερσης ή επέκτασης των κτιρίων ή εγκαταστάσεων, σύμφωνα με τις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις. Από την απαγόρευση αυτή εξαιρείται η δουλεία διόδου, εφόσον αποτελεί την μοναδική δίοδο προς κοινόχρηστο χώρο οικοπέδου ή κτιρίου ή αυτοτελούς από πλευράς δόμησης ορόφου},

 

κατά δε την παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου:

 

{δουλείες που έχουν συσταθεί έως την δημοσίευση του νόμου αυτού δεν παρεμποδίζουν την έκδοση οικοδομικής αδείας, σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις. Οι δουλείες αυτές καταργούνται κατά την διαδικασία των επομένων παραγράφων, αν εκδοθεί νόμιμη οικοδομική άδεια για να γίνουν στο δουλεύον ακίνητο κατασκευές ή εγκαταστάσεις που καθιστούν αδύνατη, εν όλω ή εν μέρει, την άσκηση της δουλείας. Κατ' εξαίρεση, δεν υπάγονται στην παράγραφο αυτή η δουλεία κοινού σκελετού και η δουλεία διόδου, όπως αυτή ορίζεται στην προηγούμενη παράγραφο}.

 

Στην προκειμένη περίπτωση όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το ως άνω δικαστήριο δέχθηκε ανελέγκτως ως αποδειχθέν, εν συνεχεία των προεκτεθέντων, και ότι η αναιρεσίβλητη και μετά το έτος 1971, οπότε γκρεμίστηκε η ανωτέρω χαμοκέλα και στην θέση της κατασκευάσθηκε βόθρος, χρησιμοποιεί, διάνοια δικαιούχου, την ανωτέρω δουλεία διόδου και διέρχεται τόσο από τον ακάλυπτο χώρο της οικίας των αναιρεσειόντων, στον οποίο υπάρχει και η σκάλα για τον ανώγειο όροφο της οικίας της, όσο και από την εδαφική λωρίδα που οδηγεί στον χώρο, όπου υπήρχε η χαμοκέλα, τον ισόγειο χώρο της οποίας χρησιμοποιεί έκτοτε με διάνοια κυρίου. Και ότι οι δουλείες αυτές δεν αποσβέστηκαν δια της εικοσαετούς και πλέον αχρησίας. Με τις παραδοχές αυτές το ως εφετείο δικάσαν Πολυμελές Πρωτοδικείο δέχθηκε την έφεση της αναιρεσίβλητης κατά της πρωτόδικης αποφάσεως και απέρριψε στην συνέχεια κατ? ουσίαν την από 10-07-1997 αγωγή των αναιρεσειόντων, με την οποία ζητούσαν την κατάργηση των ανωτέρω δουλειών (σκάλας και διόδου), εν όψει του ότι είχαν εκδώσει την 153/1991 οικοδομική άδεια προς ανέγερση προσθήκης ισόγειας αποθήκης στον ακάλυπτο χώρο του ανωτέρω ακινήτου τους, επικαλούμενοι την διάταξη του άρθρου 25 του νόμου 1577/1985 (Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός). Έτσι που αποφάνθηκε το ανωτέρω δικαστήριο δεν παραβίασε την ουσιαστική διάταξη του άρθρου 25 του νόμου 1577/1985 (Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός) και συνεπώς ο αντίθετος δεύτερος λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο οι αναιρεσείοντες προσάπτουν στην προσβαλλόμενη απόφαση πλημμέλεια, από το άρθρο 560 αριθμός 1 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος.

 

Για τους λόγους αυτούς

 

Απορρίπτει την από 15-05-2000 αίτηση των Φ. Δ., Ε. θυγατέρα Φ. Δ. και Ο. σύζυγος Λ. Κ. για αναίρεση της 40/2000 αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ηλείας,

 

Και

 

Καταδικάζει τους αναιρεσείοντες στην δικαστική δαπάνη της αναιρεσίβλητου, την οποία ορίζει στο ποσό των διακοσίων ογδόντα χιλιάδων (280.000) δραχμών.

 

Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 16-01-2001 και δημοσιεύθηκε στο ακροατήριο στις 07-02-2001.