Συνδεθείτε στην Υπηρεσία Νομοσκόπιο Είσοδος στην υπηρεσία Νομοσκόπιο.     Χρήστης Κωδικός   Υπενθύμιση στοιχείων λογαριασμού       Νέοι χρήστες Εάν είστε νέος χρήστης, θα πρέπει να δημιουργήσετε ένα ΔΩΡΕΑΝ λογαριασμό προκειμένου να φύγει το παράθυρο αυτό και να αποκτήσετε πλήρη πρόσβαση στην υπηρεσία Νομοσκόπιο. Δημιουργία νέου λογαριασμού

Νομικό Συμβούλιο του Κράτους 116/1989 (25-02-1989)

 

Σχετικά με το υπ' αριθμόν 356/41/1989 έγγραφο ερώτημά σας που αφορά τον καθορισμό των χώρων και των όρων δόμησης κτιρίων μέσα στη χερσαία ζώνη του λιμένα Λαυρίου η γνώμη μας είναι η ακόλουθη:

 

Ι. Κατά το άρθρο 14 του αναγκαστικού νόμου 2344/1940 περί αιγιαλού και παραλίας σε κάθε λιμένα καθορίζεται έκταση ξηράς και θάλασσας στην οποία το Λιμενικό Ταμείο εκτελεί τα αναγκαία έργα για την εξυπηρέτηση της εμπορικής, ναυτικής και επιβατικής κινήσεως του λιμένα. Η έκταση αυτή ονομάζεται Ζώνη Λιμένα και διακρίνεται σε χερσαία και θαλάσσια.

 

Περαιτέρω στο άρθρο 15 του ίδιου νόμου ορίζεται:

 

{1. Η χερσαία ζώνη αποτελείται από τον αιγιαλό και τους παρ' αυτόν αναγκαίους, δια τα στο προηγούμενο άρθρο έργα, παραλιακούς χώρους. Όπου υφίσταται σχέδιο ρυμοτομίας, η εσωτερική οριακή γραμμή της χερσαίας ζώνης δεν δύναται να φθάσει πέραν της εγγύτερης οικοδομικής γραμμής.

 

2. Εάν η κατά την προηγούμενη παράγραφο έκτασις της χερσαίας ζώνης εις μέρη, ένθα υφίσταται σχέδιον ρυμοτομίας είναι ανεπαρκής δια τις ανάγκες του Λιμένος, δύναται αυτή να επεκταθεί και εσώτερο, αλλά μόνο εφόσον προηγουμένως τροποποιηθεί το εγκεκριμένο σχέδιον ρυμοτομίας, κατά τις κείμενες διατάξεις εξαιρέσει των κατά τις διατάξεις αυτές βαρυνουσών τον Δήμο ή την Κοινότητα αποζημιώσεων, αίτινες βαρύνουν το οικείο Λιμενικό Ταμείον.}

 

Εξάλλου κατά το άρθρο 18 του νόμου αυτού:

 

{1. Οι χώροι και εν γένει τα κτήματα τα περιλαμβανόμενα εντός της ζώνης του λιμένος είναι της κατηγορίας των κοινοχρήστων Δημοσίων Κτημάτων και ων η κυριότης ανήκει εις το Δημόσιον, η χρήσις όμως και η εκμετάλλευσις αυτών δια σκοπούς καθαρώς λιμενικούς ανήκει εις το Λιμενικό Ταμείον.

 

2. Τα εν τη ζωή του Λιμένος ιδιωτικά κτήματα απαλλοτριούμενα αναγκαστικώς λόγω δημοσίας ανάγκης δαπάναις του Λιμενικού Ταμείου κατά τις κείμενες διατάξεις.}

 

Τέλος κατά την παράγραφο 3 του άρθρου 21:

 

{Επιτρέπεται η παρά του Δημοσίου άνευ ουδενός ανταλλάγματος χρησιμοποίησις χώρων της Ζώνης του Λιμένος δια την επ' αυτών ανέγερση δημοσίων καταστημάτων, αμέσως δια την λειτουργία του λιμένος αναγκαιούντων, οίον Τελωνείων, Λιμεναρχείου Υγειονομείου Γραφείου Πλοηγικής Υπηρεσίας, ως και εγκαταστάσεων πάσης φύσεως δια τις αμυντικές ανάγκες της χώρας.

 

Οι χώροι αυτοί καθορίζονται εκάστοτε δι' αποφάσεων του Υπουργού της Συγκοινωνίας μετά γνώμη του οικείου Νομάρχου.

 

Απαγορεύεται όμως η χρησιμοποίησις των χώρων τούτων δια σκοπούς άλλους πλην των ανωτέρω.}

 

ΙΙ. Από τις παραπάνω διατάξεις και ιδιαίτερα από το άρθρο 15 παράγραφος 1 του αναγκαστικού νόμου 2344/1940 προκύπτει ότι δεν είναι δυνατή η επέκταση του σχεδίου πόλης μέσα στη χερσαία ζώνη του λιμένα κατά τις διατάξεις του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος περί σχεδίων πόλεων κ.λ.π. αφού το σχέδιο πόλης δεν μπορεί να φθάσει πέραν της εγγύτερης οικοδομικής γραμμής (ΣτΕ 3414/1974). Ενόψει τούτου το άρθρο 21 παράγραφος 2 του παραπάνω νόμου ορίζει ότι οι χώροι ανέγερσης των κτιρίων που αναφέρονται στην παράγραφο αυτή καθορίζονται εκάστοτε με απόφαση του Υπουργού Συγκοινωνιών (ήδη Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων) μετά γνώμη του οικείου Νομάρχη. Η διάταξη αυτή είναι ειδική ως προς τη χερσαία ζώνη του λιμένα, που τελεί κάτω από ιδιαίτερο νομικό καθεστώς και συνεπώς δεν έχει καταργηθεί από μεταγενέστερες διατάξεις που ρυθμίζουν αρμοδιότητες των διοικητικών οργάνων για την πολεοδόμηση περιοχών που δεν υπάγονται στη χερσαία ζώνη του λιμένα.

 

Δοθέντος ότι ως άνω διάταξη είναι προγενέστερη από το νομοθετικό διάταγμα [Ν] 532/1970 περί συμπληρώσεως των διατάξεων περί διοικητικής αποκεντρώσεως πρέπει να γίνει δεκτό ότι η αρμοδιότητα αυτή αν κατά την έρευνα της υπηρεσίας σας δεν προκύψει ότι έχει διακρατηθεί υπέρ του Υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων ή άλλης αρχής διανομαρχιακού επιπέδου, έχει περιέλθει στο Νομάρχη, κατά το άρθρο 1 του νομοθετικού διατάγματος [Ν] 532/1970, ήτοι απαιτείται απόφαση του Νομάρχη (σχετικά ΣτΕ 2725/1977, 2316/1976, 2254/1973) εκτός βεβαίως αν το αντίθετο προκύπτει από άλλη μεταγενέστερη διάταξη.

 

ΙΙΙ. Εξάλλου η διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 21 του πιο πάνω νόμου δεν αναφέρεται στην αρμοδιότητα καθορισμού όρων και περιορισμών για τα κτίρια αυτά.

 

Συνεπώς φρονούμε ότι για το θέμα αυτό θα ισχύσει το άρθρο 9 σε συνδυασμό προς το άρθρο 10 παράγραφος 2 και 14 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος περί σχεδίων πόλεων κ.λ.π. τα οποία εφαρμόζονται για τον καθορισμό όρων και περιορισμών δόμησης και συγκεκριμένων οικοπέδων κειμένων εκτός σχεδίου πόλης. Συνεπώς ο καθορισμός των όρων και περιορισμών δόμησης των παραπάνω κτιρίων πρέπει κατά τη γνώμη μας να γίνεται με προεδρικά διατάγματα που θα εκδίδεται μετά γνώμη του οικείου Συμβουλίου Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος.

 

IV. Συνεπώς στο τιθέμενο ερώτημα προκύπτει κατά τη γνώμη μας η απάντηση ότι ο καθορισμός του χώρου ανέγερσης του κτιρίου Λιμεναρχείου Λαυρίου, μέσα στη χερσαία ζώνη του λιμένα Λαυρίου πρέπει να γίνει με απόφαση του άρθρου 21 παράγραφος 2 του αναγκαστικού νόμου 2344/1940 ο δε καθορισμός των όρων και περιορισμών δόμησης του κτιρίου μέσα στο χώρο αυτό θα χωρήσει σύμφωνα με τα άρθρα 9, 10 παράγραφος 2 και 14 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος.

 

Ο Νομικός Σύμβουλος Διοίκησης