|
1. Το παρόν Τμήμα εφαρμόζεται στους πολίτες τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα στην ελληνική επικράτεια, συμπεριλαμβανομένων των δικαιούχων διεθνούς προστασίας.
2. Το παρόν δεν εφαρμόζεται στους πολίτες τρίτων χωρών, οι οποίοι:
α) Έχουν άδεια διαμονής για σπουδές ή επαγγελματική κατάρτιση σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος Κώδικα.
β) Έχουν λάβει άδεια διαμονής στην Ελλάδα δυνάμει προσωρινής προστασίας ή ζητούν την άδεια να διαμείνουν για τον ίδιο λόγο και αναμένουν την έκδοση απόφασης σχετικά με το καθεστώς τους.
γ) Έχουν λάβει άδεια διαμονής στην Ελλάδα δυνάμει μορφών προστασίας εκτός της διεθνούς προστασίας, σύμφωνα με τις διεθνείς υποχρεώσεις ή την εθνική νομοθεσία ή ζητούν την άδεια να διαμείνουν για τον ίδιο λόγο και αναμένουν απόφαση σχετικά με το καθεστώς τους.
δ) Έχουν υποβάλει αίτηση για να τους χορηγηθεί καθεστώς διεθνούς προστασίας, για την οποία δεν έχει ακόμα εκδοθεί σχετική απόφαση.
ε) Έχουν προσωρινό καθεστώς διαμονής, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος Κώδικα, καθώς και στα μέλη της οικογένειας που τους συνοδεύουν, όπου αυτό προβλέπεται.
στ) Απολαύουν νομικού καθεστώτος υποκείμενου στη σύμβαση της Βιέννης του 1961 περί των διπλωματικών σχέσεων, η οποία κυρώθηκε με το νομοθετικό διάταγμα [Ν] 503/1970 (ΦΕΚ 108/Α/1970), της σύμβασης της Βιέννης του 1963 περί των προξενικών σχέσεων, η οποία κυρώθηκε με το νόμο [Ν] 90/1975 (ΦΕΚ 150/Α/1975).
3. Το παρόν εφαρμόζεται υπό την επιφύλαξη ευνοϊκότερων διατάξεων:
α) Διμερών και πολυμερών συμφωνιών μεταξύ των κρατών - μελών της Κοινότητας ή της Κοινότητας και των κρατών-μελών της αφενός και τρίτων χωρών αφετέρου.
β) Διμερών και πολυμερών συμφωνιών μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και τρίτων χωρών.
γ) Της Ευρωπαϊκής Σύμβασης περί Εγκαταστάσεως της 13-12-1955, του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη της 18-10-1961, ο οποίος κυρώθηκε με το νόμο [Ν] 1426/1984 (ΦΕΚ 32/Α/1984) και της παραγράφου 11 του παραρτήματος της Σύμβασης περί της Νομικής Καταστάσεως των Προσφύγων της 28-07-1951, η οποία κυρώθηκε με το νομοθετικό διάταγμα [Ν] 3989/1959 (ΦΕΚ 201/Α/1959), όπως τροποποιήθηκε από το συναφές Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης της 31-01-1967, το οποίο κυρώθηκε με τον αναγκαστικό νόμο [Ν] 389/1968 (ΦΕΚ 125/Α/1968).