ΝΣΚ 107/1996

Νομικό Συμβούλιο του Κράτους 107/1996 (19-02-1996)

Αριθμός ερωτήματος: Υπουργείο Πολιτισμού / Γραφείο Υπουργού.

Περίληψη ερωτήματος: Εάν η Διοίκηση μπορεί νόμιμα να αποκλείσει από διαγωνισμό για την ανάληψη δημόσιου έργου εργοληπτική επιχείρηση για το λόγο ότι η απαιτούμενη κατασκευαστική εμπειρία δεν προέρχεται από την εκτέλεση παρομοίων έργων από το ίδιο το νομικό πρόσωπο της υποψήφιας εταιρίας αλλά από μεμονωμένα στελέχη της.

Επί του πρόσθεν ερωτήματος η τριμελής επιτροπή γνωμοδότησε ως ακολούθως:

Από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 15 και 16 του νόμου 1418/1984 και 4 του προεδρικού διατάγματος 609/1985, στις οποίες γίνεται λόγος για επιχειρήσεις προκύπτει ότι ο νομοθέτης απέβλεψε στην συμμετοχή σε διαγωνισμό και την ανάληψη δημοσίου έργου από τεχνικές μονάδες, που έχουν την απαραίτητη υποδομή, τεχνικά και οικονομικά, προκειμένου να διασφαλιστεί η καλή εκτέλεση του έργου, στην οποία πρωτίστως αποβλέπει η Υπηρεσία. Με βάση την παραπάνω λογική, που δίδεται στις προπαρατεθείσες διατάξεις, μπορεί να προβλέπονται στην σχετική διακήρυξη και να απαιτούνται από τους συμμετέχοντες σε διαγωνισμό πρόσθετες προϋποθέσεις και μεταξύ αυτών το προσόν της γενικής και ειδικής εμπειρίας για την κατασκευή ανάλογων έργων, η οποία (εμπειρία), συνεπώς να αναφέρεται στο νομικό πρόσωπο του συμμετέχοντος (εταιρία κ.λ.π.) και όχι στο πρόσωπο συγκεκριμένου ή συγκεκριμένων στελεχών του, η σχετική δε πρόβλεψη στην οικεία διακήρυξη είναι κατά πάντα νόμιμη.

Το εν λόγω ζήτημα απασχόλησε, και μάλιστα πρόσφατα, την νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Χώρας μας με τις ad hoc αποφάσεις του 4607/1986 και 3306/1991 αποφάνθηκε, ότι στις περιπτώσεις αυτές το προσόν πρέπει να συντρέχει στο πρόσωπο της εταιρίας που παίρνει μέρος στο διαγωνισμό και δεν αρκεί να συντρέχει στο πρόσωπο ενός ή περισσοτέρων από τα στελέχη της.

Εξάλλου οι προϋποθέσεις εγγραφής των εργοληπτικών επιχειρήσεων στην Ε' (& άλλες) τάξη του Μητρώου Εργοληπτικών Επιχειρήσεων, που γίνεται με βάση την κατασκευαστική εμπειρία των στελεχών της, στηρίζονται, κατά την νομοθετική επί του προκειμένου βούληση, σε αντικειμενικά κριτήρια ενώ, αντιθέτως οι προϋποθέσεις για την ανάληψη δημοσίου έργου, μεταξύ των οποίων και η εμπειρία του υποψηφίου σε παρόμοια έργα, στηρίζονται, όπως και από τις εν αρχή διατάξεις συνάγεται, κυρίως στο υποκειμενικό κριτήριο της διασφάλισης της καλύτερης δυνατής ολοκλήρωσης του έργου, χάριν την οποίας η Υπηρεσία δικαιούται να απαιτεί, με τη σχετική διακήρυξη, τα κατά την κρίση της καταλληλότερα προς τούτο εχέγγυα. Πρόκειται δηλαδή για δύο εντελώς διαφορετικά θέματα, για την προσέγγιση των οποίων δεν μπορεί να γίνει επίκλιση ταυτότητας νομικού λόγου.

Τέλος το άρθρο 4 παράγραφος 11 του νόμου 2229/1994, που συμπλήρωσε το ένατο εδάφιο της παραγράφου 5 του άρθρου 16 του νόμου 1418/1984, ορίζοντας ότι επιχειρήσεις που θα συσταθούν μετά την δημοσίευση του νόμου αυτού για πρώτη φορά κατατάσσονται μέχρι και την Ε τάξη με βάση την εμπειρία των στελεχών τους, αναφερόμενο, κατά τα παραπάνω, μόνο σε τυπικά προσόντα επιχειρήσεων για την κατάταξή τους σε τάξη του Μητρώου Εργοληπτικών Επιχειρήσεων, δεν επιδρά στην εν αρχή διατυπωθείσα θέση μας.

Ενόψει των παραπάνω στο υπό κρίση ερώτημα η Τριμελής Επιτροπή γνωμοδοτεί ομόφωνα ότι νομίμως η Υπηρεσία μπορεί, σε διαγωνισμό για την ανάληψη δημοσίου έργου, να απαιτεί με την διακήρυξη ανάλογη εμπειρία που να συντρέχει στο νομικό πρόσωπο του υποψηφίου και όχι στο πρόσωπο των στελεχών του.

Ο Πάρεδρος

Ο Νομικός Σύμβουλος