|
(άρθρο 74 παράγραφοι 2, 3 και 4 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος, άρθρο μόνο παράγραφος 8 του από 03-12-1925 νομοθετικού διατάγματος, άρθρο 4 παράγραφος 7 του από 27-02-1926 νομοθετικού διατάγματος, άρθρο 5 του αναγκαστικού νόμου 976/1949)
1. Όλες οι προβλεπόμενες από τις διατάξεις του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος απαιτήσεις που προκύπτουν από αποφάσεις της διοίκησης ή των δικαστηρίων, εφόσον ο επισπεύδων είναι το Δημόσιο, ο δήμος ή η κοινότητα, εισπράττονται κατ' εφαρμογή του Κώδικα Είσπραξης Δημόσιων Εσόδων ακόμα και στις περιπτώσεις που οι διατάξεις του παραπάνω διατάγματος δεν προβλέπουν ειδικά αυτό. Τα αναγκαστικά μέσα που προβλέπονται από τον Κώδικα Είσπραξης Δημόσιων Εσόδων, εκτός από την προσωπική κράτηση, μπορεί να εφαρμόζονται και όταν ο επισπεύδων είναι οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, εφόσον ο καθ' ου η απαίτηση δεν συγκαταλέγεται στα παραπάνω νομικά πρόσωπα. Με προεδρικά διατάγματα ρυθμίζονται οι περιπτώσεις και οι όροι με τους οποίους επιτρέπεται η εφαρμογή της τελευταίας αυτής διάταξης.
2. Όταν υπάρχει περίπτωση υποβολής ενστάσεων κατά διοικητικής πράξης που προβλέπεται από τις διατάξεις του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος τάσσεται πάντοτε ανατρεπτική προθεσμία για την υποβολή της και αν ακόμα δεν προβλέπεται αυτό από τις σχετικές διατάξεις του παραπάνω διατάγματος. Τα σχετικά με τις παραπάνω προθεσμίες ρυθμίζονται με υπουργικές αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση εφαρμογής των διατάξεων του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος που χαρακτηρίστηκε νόμιμα ως επείγουσας ανάγκης δεν απαιτείται η τήρηση οποιωνδήποτε διατάξεων αυτού που αναφέρονται σε προθεσμίες ή προσκλήσεις προς οποιονδήποτε ή κοινοποιήσεις ή υποβολή ενστάσεων. Τα σχετικά με τα θέματα αυτά μπορεί κάθε φορά να ρυθμίζονται με αποφάσεις του Υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων.
3. Οι οποιουδήποτε είδους υποχρεώσεις που ορίζονται από τις διατάξεις του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος, με εξαίρεση τις αποζημιώσεις για απαλλοτριώσεις που υπάγονται στην αρμοδιότητα των δικαστηρίων, καθίστανται οριστικές και αμετάκλητες ως προς τον κάθε ένα υπόχρεο, κατά τον τρόπο που θα ρυθμίσει προεδρικό διάταγμα, με εξαίρεση τις περιπτώσεις κατά τις οποίες αυτό καθορίζεται από το ίδιο παραπάνω νομοθετικό διάταγμα. Κατά των αποφάσεων της διοίκησης για οριστικό καθορισμό των παραπάνω υποχρεώσεων δεν επιτρέπεται προσφυγή στα τακτικά δικαστήρια, παρά μόνο για λανθασμένη εφαρμογή ή ψευδή ερμηνεία του παραπάνω νομοθετικού διατάγματος. Εφόσον οι παραπάνω αποφάσεις ορίζουν την καταβολή χρημάτων από τον υπόχρεο, επιτρέπεται η ανακοπή της εκτέλεσης αυτών στα τακτικά δικαστήρια, μόνο για τους λόγους για τους οποίους επιτρέπεται η ανακοπή της εκτέλεσης, κατά την εφαρμογή των διατάξεων για την είσπραξη των δημόσιων εσόδων.