ΣτΕ 1594/2008
 Περιεχόμενα |  Προηγούμενο |  Επόμενο |
|
Αριθμός 1594/2008
Το Συμβούλιο της Επικρατείας
Τμήμα Β
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 14-06-2006, με την εξής σύνθεση: Δ. Κωστόπουλος, Σύμβουλος της Επικρατείας, Προεδρεύων, σε αναπλήρωση του Προέδρου του Τμήματος και του αρχαιοτέρου του Συμβούλου, που είχαν κώλυμα, Ν. Σκλίας, Α. Συγγούνα, Σύμβουλοι, Σ. Βιτάλη, Ε. Σκούρα, Πάρεδροι. Γραμματέας η Π. Στεργιοπούλου.
Για να δικάσει την από 26-04-2004 αίτηση:
της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία __________, που εδρεύει στην Αθήνα (Ιερά Οδός 88), η οποία παρέστη με το δικηγόρο Παναγιώτη Πετρόπουλο (αριθμός μητρώου 6573), που τον διόρισε με ειδικό πληρεξούσιο, κατά του Δήμου Αθηναίων, ο οποίος παρέστη με το δικηγόρο Γεώργιο Γεωργακαράκο (αριθμός μητρώου 14024), που τον διόρισε με πληρεξούσιο.
Με την αίτηση αυτή η αναιρεσείουσα εταιρεία επιδιώκει να αναιρεθεί η υπ' αριθμόν 5088/2003 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.
Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως της Εισηγήτριας, Παρέδρου Σ. Βιτάλη.
Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον πληρεξούσιο της αναιρεσείουσας εταιρείας, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους αναιρέσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση και τον πληρεξούσιο του αναιρεσίβλητου Δήμου, ο οποίος ζήτησε την απόρριψή της.
Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου και
Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα
Σκέφθηκε κατά το Νόμο
1. Επειδή, για την άσκηση της κρινομένης αιτήσεως έχει καταβληθεί το νόμιμο παράβολο (υπ' αριθμόν 1207959/2005 ειδικό γραμμάτιο παραβόλου Α' σειράς).
2. Επειδή, με την αίτηση αυτή ζητείται παραδεκτώς η αναίρεση της υπ' αριθμόν 5088/2003 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία έγινε εν μέρει δεκτή έφεση του αναιρεσίβλητου Δήμου κατά της υπ' αριθμ. 873/2001 αποφάσεως του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, εξαφανίσθηκε η απόφαση αυτή κατά τα κεφάλαιά της που αφορούσαν την επιβολή τελών διαφήμισης και ισόποσο πρόστιμο, για τη διενέργεια διαφημίσεων της αναιρεσείουσας επί περιπτέρων και πλατείας, και περαιτέρω, το ίδιο δικαστήριο, δικάζοντας την προσφυγή της τελευταίας κατά:
α) της υπ' αριθμόν 501/96/1998 εγγραφής της στο χρηματικό κατάλογο του αναιρεσίβλητου Δήμου για τέλη διαφημίσεως χρονικής περιόδου 01-01-1996 - 31-12-1996, ύψους 3.030.774 δραχμών και
β) της υπ' αριθμόν 32/501.9698 αποφάσεως του Δημάρχου του αυτού Δήμου περί επιβολής εις βάρος της ισόποσου προστίμου προς τα ανωτέρω τέλη, λόγω μη υποβολής δηλώσεως, την απέρριψε.
Με την πρωτόδικη απόφαση είχε γίνει δεκτή προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά των ως άνω αποφάσεων.
3. Επειδή, κατά το άρθρο 15 του από [ΒΔ] 24-09-1958 βασιλικού διατάγματος (ΦΕΚ 171/Α/1958), όπως το άρθρο αυτό ίσχυε κατά τον κρίσιμο χρόνο, μετά την αντικατάστασή του από το άρθρο 8 του νόμου [Ν] 1144/1981 (ΦΕΚ 96/Α/1981):
{1. Επιβάλλεται υπέρ των δήμων και κοινοτήτων τέλος επί πάσης διαφημίσεως ενεργούμενης καθ' οιονδήποτε τρόπον και μορφήν επί χώρων κειμένων εντός των διοικητικών ορίων αυτών, καθοριζόμενο δι' αποφάσεως του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου, εγκρινομένης υπό του νομάρχου, κατά περιοχήν και κατηγορίας διαφημίσεως ...}
Εξάλλου, στο άρθρο 16 του ως άνω βασιλικού διατάγματος, όπως αυτό έχει αντικατασταθεί από το άρθρο 9 του νόμου [Ν] 1144/1981, ορίζεται ότι:
{1. Δικαιούχος του τέλους διαφημίσεως είναι ο δήμος ή η κοινότης, εις την περιφέρεια του οποίου γίνεται με άδεια του δημάρχου ή προέδρου κοινότητος ...
3. Σε κάθε περίπτωση, για την καταβολή του τέλους και του προστίμου που προβλέπει το άρθρο 73, είναι υπόχρεοι σε ολόκληρο ο διαφημιστής, ο διαφημιζόμενος, καθώς και ο κύριος, ο νομέας και ο επικαρπωτής του χώρου στον οποίο γίνεται η διαφήμιση ...}
(όπως οι παράγραφοι 2 και 3 αντικαταστάθηκαν τελικώς από τις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 57 του νόμου 1416/1984, ΦΕΚ 18/Α/1984). Περαιτέρω, στο άρθρο 18 του ίδιου βασιλικού διατάγματος ορίζεται ότι:
{Των τελών διαφημίσεως απαλλάσσεται πάσα εν γένει επιγραφή ή διαφήμισις αναγεγραμμένη ή προσαρτημένη ή αναρτημένη επί των στεγών, τοίχων, παραθύρων, προθηκών, θυρών καταστήματος, γραφείου ή οίκου και αφορώσα εις τις εργασίες αυτού.}
Εξάλλου, στην παράγραφο 2 του άρθρου 5 του νόμου 1491/1984 (ΦΕΚ 173/Α/1984), διάταξη ομοίου περιεχομένου με αυτήν του ως άνω άρθρου 18 ως προς το ζήτημα της μη υπαγωγής σε τέλος, διαφημίσεως τοποθετημένης επί καταστήματος, γραφείου κ.λ.π., ορίζονται τα εξής:
{Δεν απαιτείται άδεια του δημάρχου ή του προέδρου της κοινότητας ούτε καταβάλλεται τέλος για τις επιγραφές ή τις διαφημίσεις που αναγράφονται ή προσαρτώνται ή αναρτώνται σε στέγες, τοίχους, προθήκες, θύρες καταστημάτων, γραφείων ή κατοικιών σχετικά με εργασίες που εκτελούνται στους χώρους αυτούς, εφόσον πληρούν τις γενικές προδιαγραφές που καθορίζονται με απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών και Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος και τις ειδικότερες προδιαγραφές που καθορίζονται με απόφαση του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου.}
Τέλος, κατά το άρθρο 73 του ως άνω βασιλικού διατάγματος, όπως αυτό έχει αντικατασταθεί από το άρθρο 19 του νόμου [Ν] 1080/1980 (ΦΕΚ 246/Α/1980):
{1. Επί μη υποβολής δηλώσεως ή υποβολής ανακριβούς τοιαύτης, οσάκις δια την βεβαίωση φόρων ή τελών ή δικαιωμάτων απαιτείται υποβολή δηλώσεως ... ο υπόχρεος υπόκειται και εις πρόστιμον, ως ακολούθως ...
α) Επί μη υποβολής δηλώσεως, εις ποσόν ίσον προς τον οφειλόμενο φόρον ή τέλος ή δικαίωμα ...
2. Το πρόστιμον επιβάλλεται υποχρεωτικώς δι' αιτιολογημένης αποφάσεως του δημάρχου ή προέδρου κοινότητος βάσει σχετικής εκθέσεως δημοτικού ή κοινοτικού οργάνου ...}
4. Επειδή, από το συνδυασμό των παραπάνω διατάξεων προκύπτει ότι η διαφήμιση που έχει αναγραφεί ή προσαρτηθεί ή αναρτηθεί σε χώρο (στέγη, τοίχους, παράθυρα, προθήκες, θύρες κ.λ.π.) καταστήματος, γραφείου ή κατοικίας σχετικώς με εκτελούμενες εντός αυτών εργασίες, δεν υπόκειται σε τέλος διαφημίσεως κατά το προπαρατεθέν άρθρο 15 παράγραφος 1 του από [ΒΔ] 24-09-1958 βασιλικού διατάγματος, καθόσον θεωρείται, κατά τεκμήριο, ότι αφορά στο αντικείμενο των εργασιών του καταστήματος, γραφείου κ.λ.π. σε χώρο του οποίου διενεργείται και ότι ωφελεί αμέσως και κυρίως εκείνον που εκμεταλλεύεται το εν λόγω κατάστημα (βλέπε ΣτΕ 2037/1997, 2038/1997 επταμελές, 1185/2000, 3456/2005, 2457/2006). Για την επιβολή δε του ως άνω τέλους απαιτείται, κατά την έννοια των προπαρατεθεισών διατάξεων, να προσδιορίζεται συγκεκριμένα από τη δημοτική αρχή και, σε περίπτωση αμφισβητήσεως από τα δικαστήρια της ουσίας, η θέση στην οποία είναι τοποθετημένη η επιγραφή ή διαφήμιση καθώς και η σχέση και συγκεκριμένα η έλλειψη σχέσεως της θέσεως αυτής προς το κατάστημα, γραφείο ή την κατοικία, ώστε να μπορεί να ελεγχθεί κατ' αναίρεση εάν πράγματι συντρέχουν ή όχι οι προϋποθέσεις επιβολής του εν λόγω τέλους (παράβαλε ΣτΕ 1185/2000, 4841/1997, 2253/1981, 2254/1981, 2250/1980). Περαιτέρω, κατά την έννοια των αυτών ως άνω διατάξεων, υπόκειται σε τέλος η διαφήμιση η διενεργούμενη σε χώρο καταστήματος κ.λ.π., η οποία, ως εκ του είδους και της εκτάσεώς της, εκδήλως διαφέρει από την έκταση του καταστήματος σε σχέση προς το διαφημιζόμενο είδος και, ως εκ τούτου, αναφέρεται και διαφημίζει όχι το συγκεκριμένο κατάστημα αλλά το ίδιο το προϊόν που διαφημίζεται, οπότε την ωφέλεια από τη διαφήμιση προσπορίζεται αμέσως και κυρίως ο παράγων το προϊόν ή ο εισάγων αυτό από το εξωτερικό ή ο πωλών τούτο χονδρικώς, εμμέσως δε και κατά περιορισμένη αναλογία ο εκμεταλλευόμενος το κατάστημα (βλέπε ΣτΕ 2037/1997, 2038/1997 επταμελές). Για τη συνδρομή στην τελευταία αυτή περίπτωση των εν λόγω πραγματικών προϋποθέσεων της υπαγωγής στο τέλος πρέπει να διατυπώνεται κάθε φορά ειδική σύμφωνα με τα ανωτέρω και αιτιολογημένη κρίση από την επιβάλλουσα το τέλος δημοτική ή κοινοτική αρχή (βλέπε ΣτΕ 163/1997). Αντιθέτως, στην περίπτωση διαφημίσεως, η οποία διενεργείται όχι σε χώρο καταστήματος, γραφείου ή κατοικίας αλλά μακράν τέτοιου χώρου και εν πάση περιπτώσει σε θέση μη σχετιζόμενη, τουλάχιστον εμφανώς, με τέτοιο χώρο, δεν έχει εφαρμογή το προπαρατεθέν άρθρο 18 περί απαλλαγής της διαφημίσεως από το σχετικό τέλος, αλλά η δημοτική αρχή μπορεί καταρχήν να επιβάλλει το εν λόγω τέλος, επικαλούμενη τον νόμιμο, κατ' αυτήν, λόγο επιβολής του, σ' εκείνον δε στον οποίο επιβάλλεται το τέλος (π.χ. παραγωγό, εισαγωγέα, αντιπρόσωπο, χονδρέμπορο κ.λ.π.) εναπόκειται να αποδείξει ότι ο ίδιος δεν συνδέεται καθ' οιονδήποτε τρόπο προς τη συγκεκριμένη διαφήμιση (ΣτΕ 4906/1998, 4318/1998, 1034/1998).
5. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, όπως δέχεται η προσβαλλόμενη απόφαση, σε βάρος της εφεσίβλητης ανώνυμης εταιρίας (και ήδη αναιρεσείουσας) - η οποία εδρεύει στην Αθήνα (Ιερά Οδός αριθμός 88) και έχει ως αντικείμενο εργασιών, μεταξύ άλλων, τη βιομηχανική επεξεργασία, παραγωγή και εμπορία γάλακτος, γαλακτοκομικών προϊόντων και παγωτών - επιβλήθηκαν, για τη χρονική περίοδο από 01-01-1996 έως 31-12-1996, τέλη διαφήμισης ύψους 3.030.774 δραχμών (301,90 m2 επί 10.039 δραχμές το m2) και ισόποσο πρόστιμο. Τα ποσά αυτά της καταλογίστηκαν για το λόγο ότι διενεργούσε, σε διάφορα σημεία της διοικητικής περιφέρειας του εκκαλούντος Δήμου, διαφημίσεις του σήματος ΕΒΓΑ, σε συνολική επιφάνεια 301,90 m2 χωρίς αντίστοιχη άδεια της δημοτικής Αρχής και - συνακόλουθα - χωρίς να πληρώσει τα οικεία τέλη. Όπως προκύπτει από τις εκθέσεις ελέγχου διαφημίσεων - που προσκομίστηκαν πρωτοδίκως - τις οποίες συνέταξαν, ύστερα από επιτόπιους ελέγχους, οι αρμόδιοι υπάλληλοι του πιο πάνω Δήμου, η εφεσίβλητη, κατά το ένδικο διάστημα, διαφήμιζε το πιο πάνω σήμα της ΕΒΓΑ:
α) σε τέντες περιπτέρων (βλέπε προσκομισθείσες, με αριθμούς 67, 88, 135, 142, 165, 172, 181, 183, 184, 187, 198, 199, 229, 231, 236 (Τομέας 14ος), 236 (Τομέας 4ος), 238, 239, 241, 243 (Τομέας 7ος), 243 (Τομέας 14ος), 259 (Τομέας 14ος), 259 (Τομέας 3ος), 270, 285, 294 (Τομέας 10ος), 294 (Τομέας 3ος), 305, 307, 313, 318, 319, 323, 336, 337, 370, 393, 423, 465, 472, 477, 479, 491, 492, 499 (Τομέας 8ος), 499 (Τομέας 9ος), 503, 505, 507, 515, 516, 517, 519, 520, 537, 550, 553, 568, 571, 573, 574, 599, 600 (Τομέας 12ος), 600 (Τομέας 3ος), 1.075, 1.508, 1.660 και 2.039/1996, εκθέσεις ελέγχου), αλλά και σε φωτεινή επιγραφή σε στέγη περιπτέρου (αριθμός έκθεσης 253/1996) και σε πανώ (δίποδο), παρά το περίπτερο της Γ. Μπατσίου (βλέπε έκθεση με αριθμό 1901/1996)
β) σε πανώ δύο όψεων, σε μετακινούμενο ταμπλό, στην πλατεία Πανταζοπούλου (βλέπε έκθεση με αριθμό 2.664/1996)
γ) σε στίποδα, πανώ (ταμπλό) και σταντ, που είχαν τοποθετηθεί στα πεζοδρόμια καταστημάτων συγκεκριμένων (κατονομαζόμενων) επιτηδευματιών (βλέπε τις προσκομισθείσες με αριθμούς 2.175, 1.216, 2.777, 2.773, 2.254, 1.912, 2.313, 1.575, 2.579, 1.066 και 2.776/1996 εκθέσεις ελέγχου) και
δ) σε πανώ (κινητά ταμπλό) τοποθετημένα στα πεζοδρόμια συγκεκριμένων διευθύνσεων της Αθήνας, χωρίς ειδικότερη μνεία της ύπαρξης ή μη, στις διευθύνσεις αυτές, κάποιων επιχειρήσεων και της αναφοράς του είδους και της δραστηριότητάς τους (βλέπε προσκομισθείσες με αριθμούς 2269, 2577, 2665, 2.666, 2.667, 2.670, 2.671, 2.707, 2.708, 2.709, 2.710, 2.778, 2.873, 2.874, 2.875, 2.889, 2.891, 2.908, 2.970, 2.982, 2.998, 3.216, 3.284 και 3.698/1996 εκθέσεις ελέγχου).
Κατά των προαναφερόμενων πράξεων, η εφεσίβλητη άσκησε την από 14-09-1998 προσφυγή της, η οποία έγινε δεκτή με την πρωτόδική απόφαση και ακυρώθηκαν οι πράξεις αυτές, με την αιτιολογία ότι δεν επιβλήθηκαν νόμιμα σε βάρος της τα ένδικα τέλη και το πρόστιμο. Ειδικότερα, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο έκρινε, ότι η δημοτική Αρχή - που φέρει το σχετικό βάρος απόδειξης - δεν απέδειξε ότι οι διαφημίσεις που διενεργούνται - για τα είδη που παράγει η εφεσίβλητη - με πανώ, επιγραφές στις τέντες περιπτέρων ή με πανώ, κινητά ταμπλό και σταντ στο πεζοδρόμιο καταστημάτων, είναι άσχετες με τις εργασίες των περιπτέρων ή καταστημάτων αυτών και - σε περίπτωση που είναι σχετικές - ότι από αυτές ωφελείται κυρίως και αμέσως η εφεσίβλητη και έμμεσα τα περίπτερα και τα καταστήματα, στις λοιπές δε περιπτώσεις ελέγχου, που αναφέρονται σε διαφημίσεις που διενεργούνται σε πλατεία και σε πεζοδρόμια - με την τοποθέτηση αντίστοιχων πανώ σε δίποδα, ταμπλό, καθώς και με φωτεινή επιγραφή - δεν απέδειξε τα πραγματικά εκείνα περιστατικά, από τα οποία να αποδεικνύεται αν τα εν λόγω πανώ ή η φωτεινή επιγραφή είναι ανεξάρτητες διαφημίσεις ή γίνονται σε σχέση με παρακείμενα καταστήματα ή περίπτερα. Το διοικητικό εφετείο, επιληφθέν εφέσεως του αναιρεσίβλητου Δήμου έκρινε ότι η ως άνω κρίση του πρωτοδίκως δικάσαντος Δικαστηρίου ήταν ορθή μόνο κατά τα κεφάλαια τα οποία αφορούσαν τη διενέργεια διαφημίσεων προϊόντων της εφεσίβλητης, με την τοποθέτηση στιπόδων, κινητών ταμπλό και σταντ στα πεζοδρόμια καταστημάτων κατονομαζόμενων επιτηδευματιών (περίπτωση γ' στην ελάσσονα πρόταση) και κινητών ταμπλό τοποθετημένων στα πεζοδρόμια συγκεκριμένων διευθύνσεων της Αθήνας, χωρίς ειδικότερη μνεία της ύπαρξης ή μη, στις διευθύνσεις αυτές, κάποιων επιχειρήσεων και της αναφοράς του είδους και της δραστηριότητάς τους (περίπτωση δ' στην ελάσσονα πρόταση). Και τούτο, γιατί οι ένδικες πράξεις παρίστανται, ως προς τα κεφάλαιά τους αυτά, ως αναπόδεικτες κατά την πραγματική βάση της αιτιολογίας τους, αφού, ο Δήμος, που φέρει, στην περίπτωση αυτή, το σχετικό βάρος απόδειξης, όσον αφορά τον νόμιμο λόγο επιβολής του τέλους (ενώ εκείνος στον οποίο επιβάλλεται το τέλος ότι δεν συνδέεται προς τη συγκεκριμένη διαφήμιση) δεν απέδειξε, στην μεν τελευταία (δ') περίπτωση, ότι στις πιο πάνω διευθύνσεις δεν υφίσταντο καταστήματα της εφεσίβλητης (ώστε αυτή να υπόκειται στο ένδικο τέλος, κατ' άρθρο 15, παράγραφος 1 του βασιλικού διατάγματος του 1958), καθώς και τη θέση στην οποία ήταν τοποθετημένες οι πιο πάνω διαφημίσεις και τη σχέση ή την έλλειψη σχέσης ανάμεσα στις διαφημίσεις αυτές και τα καταστήματα, στην δε προαναφερόμενη περίπτωση γ', ότι οι επίμαχες διαφημίσεις, λόγω του είδους και της έκτασής τους, διέφεραν εκδήλως από τον κύκλο εργασιών (ο οποίος - άλλωστε - δεν μνημονεύεται) των καταστημάτων, των κατονομαζόμενων (στις οικείες εκθέσεις ελέγχου) επιτηδευματιών και - επομένως - ότι στις περιπτώσεις αυτές διαφημίζονταν, όχι τα συγκεκριμένα καταστήματα αλλά το ίδιο το προϊόν, με αποτέλεσμα την ωφέλεια να την προσπορίζεται αμέσως και κυρίως η εφεσίβλητη. Με τις σκέψεις αυτές, το δικάσαν δικαστήριο απέρριψε τους λόγους εφέσεως του αναιρεσίβλητου Δήμου, κατά το μέρος που στρέφονταν κατά των ως άνω κεφαλαίων (γ' και δ') της πρωτοδίκου αποφάσεως.
Στη συνέχεια, το δικάσαν δικαστήριο έκρινε ότι τα είδη της εφεσίβλητης που διαφημίζονταν, με το σήμα ΕΒΓΑ, στις επίμαχες τέντες των περιπτέρων και με την τοποθέτηση φωτεινής επιγραφής -ομοίως- στη στέγη περιπτέρου, αντιπροσωπεύουν- κατά την κοινή πείρα - μικρό μόνο μέρος από το πλήθος των προϊόντων που διατίθενται από τα περίπτερα αυτά και, συνεπώς, οι εν λόγω διαφημιστικές τέντες, ως εκ της φύσεως των προϊόντων στα οποία αφορούσαν, διαφήμιζαν -όχι τα συγκεκριμένα περίπτερα αλλά- τα ίδια τα διαφημιζόμενα προϊόντα και, για το λόγο αυτό, ωφελούσαν αμέσως και κυρίως -όχι τους εκμεταλλευόμενους τα περίπτερα, αλλά -την εφεσίβλητη, η οποία παράγει τα προϊόντα αυτά. Επομένως, οι διαφημίσεις αυτές (περίπτωση α' της ελάσσονος προτάσεως), υπόκεινταν στα οικεία τέλη, γι' αυτό και πρέπει, ύστερα από παραδοχή του αντίστοιχου λόγου έφεσης, του Δήμου να εξαφανιστεί, κατά το κεφάλαιό της αυτό, η πρωτόδικη απόφαση, με την οποία έγιναν δεκτά τα αντίθετα. Ομοίως, σύμφωνα με την ίδια απόφαση, πρέπει να εξαφανιστεί η πρωτόδικη απόφαση και κατά το κεφάλαιό της που αφορά τη διενέργεια διαφήμισης, με πανώ δύο όψεων, σε κινητό ταμπλό, σε πλατεία (περίπτωση β'), γιατί, σε περίπτωση που η διαφήμιση διενεργείται μακράν του χώρου του οικείου καταστήματος και, εν πάση περιπτώσει, σε θέση μη σχετιζόμενη -τουλάχιστον- εμφανώς, με τέτοιο χώρο (όπως, καταρχήν η κάθε πλατεία) νομίμως η δημοτική αρχή επιβάλλει το σχετικό τέλος, στην παραγωγό δε του διαφημιζόμενου είδους -εν προκειμένω την εφεσίβλητη- και όχι στην αρχή αυτή, εναπόκειται να αποδείξει ότι η ίδια δεν συνδέεται προς τη συγκεκριμένη διαφήμιση. Στη συνέχεια, το δικάσαν δικαστήριο, δικάζοντας την προσφυγή της αναιρεσείουσας ως προς τα ως άνω κεφάλαια (α' και β') την απέρριψε ως αβάσιμη.
6. Επειδή, με την κρινόμενη αίτηση προβάλλεται ότι κατά παράβαση του άρθρου 18 του από [ΒΔ] 24-09-1958 βασιλικού διατάγματος και του άρθρου 5 του νόμου 1491/1984, έκρινε η προσβαλλόμενη απόφαση ότι τα προϊόντα της αναιρεσείουσας που διαφημίζονται με το σήμα ΕΒΓΑ σε τέντες περιπτέρων αντιπροσωπεύουν κατά κοινή πείρα μικρό μέρος από το πλήθος των προϊόντων που διατίθενται από τα περίπτερα αυτά με αποτέλεσμα οι εν λόγω διαφημίσεις να ωφελούν αμέσως και κυρίως την αναιρεσείουσα που παράγει τα προϊόντα αυτά. Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος ως αβάσιμος διότι κατά τα ανελέγκτως γενόμενα δεκτά από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, στην προκειμένη περίπτωση συνέτρεχαν οι κατά νόμο πραγματικές προϋποθέσεις (δυσανάλογη διαφήμιση σε σχέση με την έκταση των εγκαταστάσεων και του κύκλου εργασιών του καταστήματος), οι οποίες δικαιολογούν, κατά τα ήδη εκτεθέντα, την υποβολή σε τέλος, και διαφημίσεως τοποθετημένης σε χώρο καταστήματος (εν προκειμένω περιπτέρου) ως αφορώσης το διαφημιζόμενο προϊόν, οπότε την ωφέλεια από την διαφήμιση προσπορίζεται αμέσως και κυρίως ο παράγων το προϊόν και κατά περιορισμένη αναλογία το κατάστημα.
7. Επειδή, περαιτέρω, προβάλλεται ότι κατά παράβαση του άρθρου 18 του από [ΒΔ] 24-09-1958 βασιλικού διατάγματος δεν έλαβε υπόψη της η προσβαλλόμενη ότι από τις εν λόγω διαφημίσεις ωφελείται κυρίως και προσκομίζει κέρδος αυτός που εκμεταλλεύεται το κατάστημα, δηλαδή ο περιπτερούχος, διότι ο καταναλωτής επηρεάζεται από επώνυμες εταιρείες που ειδικεύονται σε συγκεκριμένο τομέα παραγωγής τροφίμων... Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος ως απαράδεκτος, διότι με αυτόν δεν πλήττεται σκέψη της προσβαλλομένης αποφάσεως.
8. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί.
Δια ταύτα
Απορρίπτει την αίτηση.
Διατάσσει την κατάπτωση του παραβόλου.
Επιβάλλει στην αναιρεσείουσα εταιρεία τη δικαστική δαπάνη του αναιρεσίβλητου Δήμου που ανέρχεται σε 460 €.
Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 19-06-2006.