ΝΣΚ 276/1996
 Περιεχόμενα |  Προηγούμενο |  Επόμενο |
|
Νομικό Συμβούλιο του Κράτους 276/1996 (15-05-1996)
Αριθμός ερωτήματος: Υπ' αριθμόν 3597/744/1996 έγγραφο της Διεύθυνσης Νομοθετικού Έργου - Τμήμα Νομικό του Υπουργείου Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων.
Περίληψη Ερωτήματος: 1. Εάν ο αναφερόμενος Συνεταιρισμός Νέας Κηφισιάς, ως επισπεύδων του διατάγματος ρυμοτομίας του 1925 και σύμφωνα με τη σχετική σύμβαση που κυρώθηκε με το από [Ν] 23-11-1926 νομοθετικό διάταγμα (ΦΕΚ 424/Α/1926) την παράγραφο 4 του άρθρου 1 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948 (ΦΕΚ 33/Α/1948) καθώς και τη σχετική υπ' αριθμόν 405/1986 απόφαση του Αρείου Πάγου παραιτήθηκε της κυριότητος και πάσης αποζημίωσης μόνο ως προς τους προβλεπόμενους κοινόχρηστους χώρους στους οποίους ήταν συγκύριος με τους ιδιοκτήτες που εκπροσωπούσε, ή και ως προς τους προβλεπόμενους κοινόχρηστους χώρους που περιλάμβαναν και εκτάσεις τρίτων ιδιοκτητών στους οποίους όμως δεν έχει καταβληθεί ακόμη η σχετική αποζημίωση.
2. Το αμάχητο τεκμήριο που καθιερώθηκε με τους ανωτέρω νόμους και την υπ' αριθμόν 405/1986 απόφαση του Αρείου Πάγου ισχύει και για τις εκτάσεις των τρίτων που δεν ανήκαν στους επισπεύδοντες το σχέδιο του 1925 και ότι μόνο με το γεγονός ότι υπογράφηκε η σχετική σύμβαση έχει συντελεστεί η απαλλοτρίωση και επομένως οι χώροι που ανήκαν σε τρίτους περιήλθαν και αυτοί ολόκληροι στην ιδιοκτησία του Δήμου, ασχέτως αν πράγματι παρεδόθησαν οι εκτάσεις αυτές στην κοινή χρήση.
3. Εάν οι απαιτήσεις των τρίτων για τις αποζημιώσεις που ουδέποτε κατεβλήθησαν είναι θέμα ιδιωτικής διαφοράς μεταξύ αυτών και της επισπεύδουσας εταιρείας που δεν κατέβαλε την αποζημίωση και επομένως ανήκουσα στην αρμοδιότητα των Πολιτικών Δικαστηρίων.
4. Επίσης εάν οι εκτάσεις αυτές που προβλέπονταν ως κοινόχρηστες στο Διάταγμα του 1925 σε περίπτωση που άλλαξαν τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους με το προεδρικό διάταγμα του 1952 θεωρούνται ως ιδιωτική περιουσία του Δήμου ή θα ληφθεί υπόψη η μη νομιμότης της σχετικής τροποποίησης του κοινόχρηστου χαρακτήρα τους.
Επί του ανωτέρω ερωτήματος, το Γ' τμήμα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους γνωμοδότησε ομόφωνα ως ακολούθως:
1. α. Κατ' άρθρο 2 παράγραφος 1 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος περί σχεδίων πόλεων, κωμών και συνοικισμών του Κράτους και οικοδομής αυτών, περιεχόμενο του περί σχεδίου πόλεως κ.λ.π. Διατάγματος συνιστά και ο προσδιορισμός, συν τοις άλλοις, των οδών, πλατειών, κοινοχρήστων κήπων, πρασιών, αλσών, των αναγκαιούντων δια τους εν γένει κοινωφελείς σκοπούς κοινοχρήστων χώρων, των οικοπέδων προς ανέγερση δημοσίων, δημοτικών και θρησκευτικών κτιρίων και προς εκτέλεση των οιωνδήποτε ετέρων κοινής ωφελείας έργων. Εξάλλου κατ' άρθρο 7 παράγραφοι 1 και 2 του ιδίου νομοθετικού διατάγματος, προκειμένου περί εγκρίσεως σχεδίων προς ίδρυση εξοχικών ή και αστικών περί τις πόλεις και κώμες συνοικισμών επί μεγάλων κτημάτων, την οποία επισπεύδουν οι ιδιοκτήτες αυτών ή οι αναλαμβάνοντες την εκμετάλλευσή τους, επιτρέπεται η έγκριση να χωρεί υπό όρους επιβάλλοντας εις τους ιδιοκτήτες των κτημάτων πάσης φύσεως υποχρεώσεις, ως προς την ανέγερση οικοδομών, παραχώρηση δωρεάν οικοπέδων καταλαμβανόμενων υπό κοινοχρήστων χώρων ή προοριζομένων δια κοινωφελείς σκοπούς ή την εκτέλεση και συντήρηση εξωραϊστικών, εξυγιαντικών, συγκοινωνιακών και ετέρων οιωνδήποτε εξυπηρετικών των αναγκών του συνοικισμού έργων. Περί των όρων τούτων προβλέπεται συνομολόγηση συμβάσεως μεταξύ των ενδιαφερομένων και του Δήμου, ή του Δημοσίου, ισχυούσης από της κυρώσεως της δια Διατάγματος, μετά γνώμη του συμβουλίου δημοσίων έργων εκδιδομένου.
β. Ωσαύτως κατ' άρθρο 1 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948 περί συμπληρώσεως των περί σχεδίων πόλεων διατάξεων, προβλέπεται ότι οι κοινόχρηστοι χώροι (πλατείες, οδοί, άλση, κήποι κ.λ.π.) συνοικισμών, οι καθοριζόμενοι υπό των σχεδίων των εγκριθέντων μέχρι της ισχύος του, επισπεύσει των ιδιοκτητών ή των αναλαβόντων την εκμετάλλευση των οικείων εκτάσεων, θεωρούνται περιελθόντες εις την κοινή χρήση από της εγκρίσεως του σχεδίου, είτε επεβλήθη εις τους επισπεύσαντας υποχρέωση παραιτήσεως από της κυριότητος, νομής και κατοχής των χώρων τούτων, εκπληρωθείσα ή μη, είτε όχι, της επιδιώξεως εγκρίσεως του σχεδίου εκτιμώμενης, κατ' αμάχητο τεκμήριο, ότι ενέχει τοιαύτη παραίτηση, τη ελευθέρα βούληση των ιδιοκτητών.
Ανάλογος ρύθμιση εις την παράγραφο 2 της αυτής διατάξεως απαντάται και δια τους κοινόχρηστους χώρους, τους καθορισθέντες δια τροποποιήσεων του σχεδίου, ως και εις την παράγραφο 3 της ίδιας διατάξεως, δια τους χώρους οι οποίοι δεν καθορίσθηκαν δια του εγκριθέντος σχεδίου ως κοινόχρηστοι, αλλά τους οποίους οι επισπεύσαντες την έγκριση του σχεδίου χαρακτήρισαν ως τοιούτους δι' επαγγελιών, διαφημιστικών χαρτών και διαγραμμάτων, αγγελιών προς προσέλευση αγοραστών κ.λ.π. Οι ανωτέρω ρυθμίσεις των παραγράφων 1 και 2, σύμφωνα με την παράγραφο 4 του αυτού άρθρου 1 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948, δεν ισχύουν εάν κοινόχρηστοι χώροι καταλαμβάνουν ακίνητα μη ανήκοντα εις τους επισπεύσαντας την έγκριση του σχεδίου, δια την αποζημίωση των οποίων ως προς το αναλογούν εις τους Δήμους και τις Κοινότητες μέρος, υπόχρεοι ορίζονται οι επισπεύσαντες την έγκριση του σχεδίου (βλέπε και Άρειος Πάγος 1191/1981 Νομικό Βήμα 30.799).
γ. Γενικώς γίνεται δεκτό, κατά την εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 7 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος και 1 (ιδία παράγραφοι 1 και 5) του νομοθετικού διατάγματος 690/1948, ότι, εφ' όσον η έγκριση σχεδίου πόλεως, κώμης ή συνοικισμού, εκ της οποίας προκύπτει ο καθορισμός χώρων τινών ως κοινοχρήστων ή προορισμένων προς ανέγερση κτιρίων ή εκτέλεση έργων κοινής ωφέλειας, χωρεί επισπεύσει των ιδιοκτητών των ακινήτων τούτων, από της εγκρίσεως του σχεδίου επέρχεται ο αφορισμός των ακινήτων εις κοινή χρήση άνευ ετέρου, συντρέχουσας, κατ' αμάχητο τεκμήριον, παραιτήσεως των επισπευδόντων ιδιοκτητών από της κυριότητος, νομής και κατοχής των. Οι χώροι αυτοί δεν επανέρχονται εις τους πρώην ιδιοκτήτες των και εάν, με τροποποίηση του σχεδίου, απέβαλαν την ιδιότητα του κοινοχρήστου, καταστάντες οικοδομήσιμοι χώροι ή και τέθηκαν εκτός σχεδίου, εκτός εάν με την τροποποίηση καθίστανται κοινόχρηστοι άλλοι χώροι των ιδιοκτητών και κατά ίσο προς αυτούς εμβαδόν ή οι κατά την έγκριση του σχεδίου ιδιοκτήτες, είχαν με σχετική σύμβαση, επιφυλάξει εις εαυτούς την κυριότητα των επί των χώρων αυτών, σε περίπτωση αποβολής της ιδιότητός των ως κοινοχρήστων ή θέσης αυτών εκτός σχεδίου, (ΣτΕ 1323/1995, Άρειος Πάγος 429/1987, Νομικό Βήμα 36.913, 405/1986, Ελληνική Δικαιοσύνη 28.998, 499/1983 Νομικό Βήμα 32.53, 228/1983 Νομικό Βήμα 31.1554, 1191/1981 Νομικό Βήμα 30.799, 1591/1980, 1112/1980, 47/1980 Νομικό Βήμα 29.897, 510 και 27 1/1979 Νομικό Βήμα 29.940, 57/1976 ΕΕΝ 1976, σελίδα 550, 150/1976 ΕΕΝ 1976, σελίδα 590, ειδικώς δια κοινόχρηστους χώρους που δημιουργήθηκαν προ της ισχύος του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος, 192/1973 ΕΕΝ 1973, σελίδα 691, 927/1972 ΕΕΝ 1973 σελίδα 255, ειδικώς ως προς καθορισμό κοινοχρήστων χώρων δια τροποποιήσεως του σχεδίου, 544/1972 ΕΕΝ 1972 σελίδα 814 κ.λ.π. Προς τούτοις παράβαλε και ΣτΕ Ολομέλεια 747/1954. Η κατ' άρθρο 7 παράγραφος 2 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος, πρόβλεψη περί συμβάσεως μεταξύ ενδιαφερομένων και δήμου ή Δημοσίου εκρίθη (ιδία ΑΠ 57/1976 ένθα) ότι αφορά την περίπτωση, κατά την οποία την έγκριση του σχεδίου δεν επισπεύδουν οι ιδιοκτήτες των ως κοινοχρήστων χαρακτηριζομένων ακινήτων, στην αντίθετη περίπτωση ισχυούσης της ρυθμίσεως του άρθρου 1 παράγραφοι 1 και 5 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948).
2. Τα σχέδια πόλεων (άρθρα 1 και 2 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος) κατά τον ορισμό των οικοδομήσιμων και των κοινόχρηστων ή κοινωφελών χώρων και τις συναφείς ρυμοτομικού χαρακτήρα διαρρυθμίσεις αποτελούν, σύμφωνα με πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, γενικές ατομικές πράξεις. Από την άποψη αυτή αποτελούν το νομικό πλαίσιο για τη δημιουργία πραγματικών καταστάσεων και την θεμελίωση εμπραγμάτων δικαιωμάτων. Από τη φύση και το χαρακτήρα τους συνδέονται με την ασφάλεια του δικαίου κατά τρόπο ώστε η αμφισβήτηση του κύρους των παρεμπιπτόντως να πλήττει πραγματικές καταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί με την σύμπραξη της Διοικήσεως, καθώς και ατομικά δικαιώματα και να κλονίζει την εμπιστοσύνη του πολίτη προς τη Διοίκηση.
Για την ανάκληση μιας ρυμοτομικής ρυθμίσεως δεν αρκεί μόνη η συνδρομή λόγων, που δικαιολογούν ή επιβάλλουν την άρση της, αλλά χρειάζεται, σύμφωνα με γενική αρχή του διοικητικού δικαίου, η έκδοση αντίθετης διοικητικής πράξεως από την αρμόδια αρχή. Αν δεν έχει εκδοθεί τέτοια πράξη, οποιαδήποτε άλλη διοικητική αρχή στην οποία προβάλλεται η συνδρομή των πιο πάνω λόγων, δεν μπορεί να κρίνει το ζήτημα του κύρους των ρυμοτομικών σχεδίων. Έτσι, η γενική αρχή της αδυναμίας του παρεμπίπτοντος ελέγχου των ατομικών πράξεων που έχουν διαφύγει την ευθεία ακυρωτική προσβολή έχει ένα ιδιαίτερο επιπρόσθετο λόγο εφαρμογής σε περίπτωση αμφισβητήσεως του κύρους ρυμοτομικών σχεδίων επ' ευκαιρία προσβολής ερειδόμενων επ' αυτών ατομικών διοικητικών πράξεων (ΣτΕ Ολομέλεια 55/1993).
3. α. Κατά το διδόμενο πραγματικό, με το από [ΠΔ] 07-07-1925 προεδρικό διάταγμα (ΦΕΚ 169/Α/1925) ενεκρίθη το ρυμοτομικό σχέδιο του εξοχικού συνοικισμού Νέα Κηφισιά. Η έγκριση αυτή εγένετο με επίσπευση της Αθανασίου Ηλία Γιαννακούλη ενεργούντος α) ως αναδόχου της επιχειρήσεως του Συνοικισμού Νέα Κηφισιά και β) ως πληρεξουσίου 4 ιδιωτών, κατά το ειδικότερο αναφερόμενα στην από 23-11-1926 σύμβαση μεταξύ του Υπουργού της Συγκοινωνίας και του ως άνω Αθανασίου Ηλία Γιαννακούλη, η οποία κυρώθηκε, σύμφωνα με το άρθρο 7 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος περί σχεδίων πόλεων κ.λ.π., με το από [ΠΔ] 26-11-1926 προεδρικό διάταγμα (ΦΕΚ 424/Α/1926).
Σύμφωνα με το άρθρο 8 της συμβάσεως αυτής:
{Ο Αθανάσιος Ηλία Γιαννακούλης, δι' εαυτόν και υφ' ην παρίσταται ιδιότητα του πληρεξουσίου των Δ. Χελιώτη, Παν. Ι. Χελιώτη, Κ.Π. Γαμβρούλια και Βασιλικής Κ. Γαμβρούλια, δι' ότι ανήκει εις τους εντολείς τους τούτους, παραιτείται και αποξενώνεται από σήμερον, παντός δικαιώματος αυτού τε και των εντολέων του αποζημιώσεως, δια τους υπό του σχεδίου προβλεπόμενους κοινοχρήστους χώρους, ήτοι οδούς, πλατείας, άλση κ.λ.π. αναλαμβάνει δ' αυτός, την υποχρέωση της αποζημιώσεως εκείνων εκ τούτων, οίτινες τυχόν ανήκουν εις τρίτους.}
Την ως άνω υποχρέωση αποζημιώσεως των τρίτων δεν εκπλήρωσαν οι επισπεύδοντες την έγκριση του σχεδίου.
β. Με το από [ΒΔ] 20-04-1952 βασιλικό διάταγμα (ΦΕΚ 120/Α/1952) τροποποιήθηκε το ως άνω ρυμοτομικό σχέδιο και χώροι χαρακτηριζόμενοι στο σχέδιο του 1925 ως κοινόχρηστοι εμφανίζονται πλέον ως οικοδομικά τετράγωνα και χώροι πλατειών και αγοράς.
Μέρος δε των οικοδομικών τετραγώνων έχει κτισθεί από τους διαδόχους των αρχικών ιδιοκτητών, ενώ ο Δήμος Κηφισιάς έχει αναγνωρισθεί με την υπ' αριθμόν 405/1986 απόφαση του Αρείου Πάγου κύριος των κοινοχρήστων αλσών, που ανήκαν στην επισπεύδουσα εταιρεία και παραμένουν μέχρι σήμερα ως κοινόχρηστοι χώροι.
4. α. Εν όψει των ανωτέρω και του διδόμενου πραγματικού, στην προκειμένη περίπτωση, που αφορά στην έγκριση σχεδίου με επίσπευση του αναφερομένου Συνεταιρισμού Νέας Κηφισιάς, πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι καθοριζόμενοι στο σχέδιο κοινόχρηστοι χώροι, οι οποίοι ανήκαν κατά κυριότητα στους επισπεύδοντες το σχέδιο, περιήλθαν εις την κοινή χρήση και την κυριότητα, νομή και κατοχή του Δήμου από της εγκρίσεως του σχεδίου, συντρέχουσας από ταύτης παραιτήσεως, κατ' αμάχητο τεκμήριο, των ιδιοκτητών των από της κυριότητος, νομής και κατοχής επί των χώρων τούτων εκ του νόμου, αλλά και προσθέτως ως εκ περισσού λόγω ρητής παραιτήσεως των αυτών ιδιοκτητών (βλέπε άρθρο 8 της κυρωθείσης με το από [ΠΔ] 23-11-1926 προεδρικό διάταγμα (ΦΕΚ 424/Α/1926) συμβάσεως μεταξύ Δημοσίου και επισπευδόντων το σχέδιο). Οι κοινόχρηστοι χώροι, όμως, οι οποίοι ανήκαν κατά κυριότητα σε τρίτους, με την έγκριση του σχεδίου, που συνιστά πράξη αναγκαστικής απαλλοτριώσεως, απαλλοτριώνονται αναγκαστικώς (ΣτΕ 4309/1986, 4610/1986, 2974/1983, 2319-20/1982, 2141/1980), αλλά οι τρίτοι ιδιοκτήτες εξακολουθούν να είναι κύριοι μέχρι της συντελέσεως της απαλλοτριώσεως (Άρειος Πάγος 1183/1980 Νομικό Βήμα 29.541), την δαπάνη της οποίας με το ως άνω άρθρο 8 της συμβάσεως έχουν αναλάβει οι επισπεύδοντες το σχέδιο. Στην τελευταία αυτή περίπτωση υπόχρεοι προς αποζημίωση των ιδιοκτητών τούτων τυγχάνουν οι επισπεύσαντες την έγκριση του σχεδίου, κατά των οποίων νομιμοποιούνται να στραφούν δικαστικώς, όχι δε ο οικείος Δήμος ή το Δημόσιο, οι οποίοι δύναται να επισπεύσουν την συντέλεσή των εκ του εγκεκριμένου τούτου σχεδίου απαλλοτριώσεως των ιδιοκτησιών των τρίτων, οι οποίες, δια του σχεδίου τούτου, καθορίσθηκαν ως κοινόχρηστοι χώροι (Άρειος Πάγος Ολομέλεια 1191/1981 (πλειοψηφία) Νομικό Βήμα 30.799) και να εισπράξουν στη συνέχει από τους επισπεύσαντες την έγκριση του ρυμοτομικού σχεδίου τα για τον σκοπό αυτό ποσά που θα καταβληθούν κατά τις διατάξεις του Κώδικα Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων (βλέπε άρθρα 34 παράγραφος 3 εδάφιο γ', 74 παράγραφος 2 εδάφιο α' και 75 παράγραφος 1 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος, ως τροποποιήθηκαν η μεν δευτέρα τούτων δια του άρθρου μόνου παράγραφος 8 του από 03-12-1925 νομοθετικού διατάγματος και άρθρου 4 εδάφιο 7 του από 27-02-1926 νομοθετικού διατάγματος, η δε τρίτη δια του άρθρου 4 εδάφιο 7 του από 27-02-1926 νομοθετικού διατάγματος). Αυτονόητο είναι ότι στην περίπτωση αυτή πρέπει να υφίσταται ενεργός χαρακτηρισμός των εκτάσεων ως κοινοχρήστων και να μην έχει ανακληθεί η απαλλοτρίωση από τη Διοίκηση με τροποποίηση του σχεδίου, είτε οίκοθεν, είτε εις εκτέλεση σχετικής δικαστικής αποφάσεως.
β. Ο κοινόχρηστος χαρακτήρας μιας εκτάσεως, που αποκτάται με την έγκριση του σχεδίου, αποβάλλεται με την μεταγενέστερη τροποποίηση του σχεδίου και την μεταβολή του χαρακτηρισμού και της χρήσεως της εκτάσεως αυτής, οπότε παύει ο αρχικός προορισμός του κοινοχρήστου (Άρειος Πάγος 286/1970 Νομικό Βήμα 18.2057, ΣτΕ 4610/1986, 2319-20/1982, 1839/1981, 4136/1980). Η κατάργηση του κοινοχρήστου πρέπει να προβλέπεται από το σχέδιο ρυμοτομίας (Άρειος Πάγος 142/1985 Ελληνική Δικαιοσύνη 26.456). Η κατά τον τρόπος αυτό αποβολή πλέον του κοινόχρηστου χαρακτήρος δεν επηρεάζει την κυριότητα επί της εκτάσεως αυτής.
Έτσι, ο μέχρι της τροποποιήσεως και μεταβολής του χαρακτηρισμού κύριος, εξακολουθεί να είναι κύριος της εκτάσεως, απηλλαγμένης, όμως, από το σχετικό πολεοδομικό βάρος. Συνεπώς, αν η έκταση περιήλθε στο Δήμο με την έγκριση του σχεδίου, κατά διαδοχή των επισπευσάντων το σχέδιο, ή κατόπιν συντελέσεως της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως των ως κοινοχρήστων χαρακτηρισθεισών ιδιοκτησιών τρίτων, μετά την τροποποίηση του σχεδίου και τον αποχαρακτηρισμό παραμένει, υπό την επιφύλαξη της διατάξεως του εδαφίου β' της παραγράφου 2 του άρθρου 1 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948, περί της οποίας δεν πρόκειται, εις την κυριότητα του Δήμου ως ιδιωτική περιουσία αυτού. Στην περίπτωση που η έκταση αυτή ανήκε όχι στους επισπεύσαντες την έγκριση του σχεδίου, αλλά σε τρίτους, μετά την τροποποίηση και τον αποχαρακτηρισμό, πριν ή συντελεσθεί η απαλλοτρίωσή της, η έκταση εξακολουθεί να ανήκει στον τρίτο, ελεύθερη από την ιδιότητα του κοινόχρηστου και με την προβλεπόμενη από το τροποποιημένο σχέδιο χρήση. Η τροποποίηση του σχεδίου και ο εντεύθεν αποχαρακτηρισμός μιας εκτάσεως προβλεπομένης ως κοινοχρήστου δεν απαγορεύεται και η τροποποίηση δεν είναι παράνομη.
5. Με βάση τα ανωτέρω στα τιθέμενα ερωτήματα κατά την ομόφωνη γνώμη του παρόντος τμήματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους αρμόζουν οι εξής απαντήσεις:
α. Πρώτο ερώτημα:
Οι επισπεύσαντες το σχέδιο παραιτήθηκαν της κυριότητος και πάσης αποζημιώσεως μόνον ως προς τους προβλεπόμενους κοινόχρηστους χώρους, στους οποίους ήσαν κύριοι, όχι δε και ως προς τους προβλεπόμενους κοινόχρηστους χώρους, που περιλάμβαναν εκτάσεις τρίτων ιδιοκτητών, λόγω ελλείψεως εξουσίας και δικαιώματος προς παραίτηση από τα δικαιώματα αυτών των ασχέτων τρίτων.
β. Δεύτερο ερώτημα:
Το εκ του νόμου και της συμβάσεως αμάχητο τεκμήριο παραιτήσεως από της κυριότητος, νομής και κατοχής επί των προβλεπομένων στο σχέδιο ως κοινοχρήστων εκτάσεων και μεταβιβάσεως τούτων στο Δήμο ισχύει μόνον για τις εκτάσεις, οι οποίες ανήκαν στους επισπεύσαντες το σχέδιο. Οι εκτάσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται στο σχέδιο ως κοινόχρηστες και ανήκαν σε τρίτους, φέρουν τον χαρακτηρισμό και τις δεσμεύσεις του κοινόχρηστου και τελούν σε καθεστώς αναγκαστικής απαλλοτριώσεως, αλλά μέχρι της συντελέσεως της απαλλοτριώσεως αυτής, δια καθορισμού δικαστικώς τιμής μονάδος αποζημιώσεως και καταβολής ή παρακαταθέσεως αυτής, εξακολουθούν ν' ανήκουν κατά κυριότητα στους τρίτους, διότι στις εκτάσεις αυτές δεν ισχύει το ανωτέρω αμάχητο τεκμήριο, ούτε επέρχεται συντέλεση της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως δια μόνης της υπογραφής της συμβάσεως με την οποία οι επισπεύσαντες την έγκριση του σχεδίου ανέλαβαν την υποχρέωση ν' αποζημιώσουν τους τρίτους.
γ. Τρίτο ερώτημα:
Εάν οι εκτάσεις των τρίτων εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται κοινόχρηστοι και να τελούν υπό αναγκαστική απαλλοτρίωση, η αξίωση προς αποζημίωση για τη συντέλεση της απαλλοτριώσεως υφίσταται κατ' εκείνων οι οποίοι επέσπευσαν το ρυμοτομικό σχέδιο, ενώ ο Δήμος και το Δημόσιο δύνανται να επισπεύσουν την συντέλεση της απαλλοτριώσεως αυτής και στη συνέχεια ν' αξιώσουν από τους επισπεύσαντες τα σχετικά ποσά.
δ. Τέταρτο ερώτημα:
Μετά την τροποποίηση του αρχικού κεφαλαίου οι εκτάσεις που απέβαλαν τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους και ανήκαν στο Δήμο, κατά διαδοχή από τους επισπεύσαντες το σχέδιο ή κατόπιν συντελέσεως της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως εκείνων των εκτάσεων που ανήκαν σε τρίτους, θεωρούνται ως ιδιωτική περιουσία του Δήμου, της τροποποιήσεως του έτους 1952 θεωρουμένης νομίμου, εφόσον το σχετικό προεδρικό διάταγμα εξεδόθη αρμοδίως, δημοσιεύθηκε νομίμως και δεν ακυρώθηκε ευθέως, ούτε ανεκλήθη μέχρι σήμερον. Οι λοιπές εκτάσεις, που ανήκαν σε τρίτους, είχαν χαρακτηρισθεί με το αρχικό σχέδιο ως κοινόχρηστες και δεν συνετελέσθη προηγουμένως η απαλλοτρίωσή τους, μετά τον αποχαρακτηρισμό τους με την τροποποίηση του έτους 1952 εξακολουθούν να ανήκουν στους τρίτους ιδιοκτήτες ή τους διαδόχους τους, ελεύθερες από το πολεοδομικό βάρος της κοινοχρησίας με τον προβλεπόμενο νέο χαρακτηρισμό και χρήση.
Θεωρήθηκε
Αθήνα 20-05-1996
Ο Προεδρεύων
Ο Εισηγητής